به گزارش خبرنگار مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان از مسیر پیاده روی اربعین حسینی: شاید وقتی در گذشته، از عصر ظهور امام مهدی(عج) و ویژگی های آن مثل تجمع همه مردم از قومیت ها، نژادها، رنگ ها و زبان ها و یا حاکمیت روح محبت و همدلی بر روابط انسان ها سخن به میان می آمد، تصور آنچه قرار است در دولت کریمه تجربه شود دور از ذهن می نمود و نمی شد تصویری از آن دولت موعود و ارمغانش برای بشر در ذهن پروراند اما... .
پیاده روی اربعین که علیرغم دیرینه بودن اش چندسالی است به ویژه با حضور زایران ایرانی و سنگ تمام عراقی ها در مهمان نوازی، با شور و حرارتی خاص برگزار می شود توانسته نقش ظهور را از قاب روایات خارج کرده و به آن رنگ عینیت بزند.
عینیتی که از همان لحظه خروج از مرز شاهدش میشوی چراکه شوق وصال و زیارت امام(ع) چنان بیتابت می کند که اصلا متوجه ترک وطن نمی شوی؛ از همان بدو ورود به خاک عراق که «حب الحسین» آن را برای ایرانیان وطن دوم و چه بسا موطن قلبی شان کرده است، جلوه های محبتی را که از عشق به سیدالشهداء(ع) شعله گرفته و روز به روز بر فروغ و حرارتش افزوده می شود، می بینی.
وقتی پسران نوجوان مقابلت با ظرف آب و چای حاضر می شوند و آرزویشان رفع خستگی از جان زائران حضرت ارباب است و پسرکانی که علیرغم سن کم، آرزوهای بزرگی مثل شهادت دارند و برایش به زایران التماس دعا می گویند!
در مسیر مرز تا نجف و تجربه حضور در بارگاه شاهِ دین حضرت امیرالمومنین(ع) هر ثانیه برایت ساعتی طول می کشد و شوق نشستن در ایوان طلای حضرت(ع) همه فکر و ذکرت می شود تا از مولی الموحدین اذن زیارت گرفته و رهسپار سفر عشق شوی آنهم در مسیری که فاصله عمود به عمودش در حافظه قلبت چنان حک می شود که دیگر گریزی از مرور هزارباره اش ندارد و جالب آنکه در هر مرور شیفته و مجنون تر می شوی.
لبیک به همین نداست که زائران اربعین را از خانه و خانواده و دلبستگی ها جدا کرده و مجنون وار، رهسپار بیابان می کند تا در سایه محبت و هدایت امام زمان(عج) مشق انتظار کنند و مانور ظهور اجرا کنند و به جهان بگویند مستضعفان عالم که قرآن وعده ارث بردن زمین توسط آنها را داده است، چنین باورمندان و یاورانی دارند که حتی در غیبت امام شان دست از یاری او نکشیده و با لبیک به جد شهیدش، با امید به ثبت اسم شان در سپاه «امام منصور» سختی های پیاده روی اربعین را به جان می خرند.
شاید برای آنها که پای دل هاشان هنوز در این عشق زمینگیر نشده، پیاده روی اربعین صرفا طی یک مسیر چندین کیلومتری در دل بیابان برای زیارت امام مظلوم و شهیدشان باشد اما آنها که به شوق همقدمی با امام عصر(عج) هر گام شان را نذر ظهور کرده اند، خوب می دانند از ساقه تا صدر این مسیر چیزی جز یک پیاده روی است... .
بعد از عشق که ریشه این حرکت است محبت، وحدت و روح همدلی حاکم بر آن بی آنکه بین زائران همزبانی باشد؛ ثابت می کند که برپایی این همه موکب(ایستگاه های صلواتی) برای اسکان و تغذیه زائران، ایستادن دخترکان عراقی بر سر راه زائران به منظور خدمت ولو به قدر دادن یک برگ دستمال کاغذی، تلاش عراقی ها برای ربودن گوی سبقت از یکدیگر در پذیرایی از زائران، بریدن های چندروزه از روزمرگی ها و زدن به دل جاده در عین ساده زیستی و به دور از هر گونه لاکچری بازی و هزار و یک عادت خوبی که هر یک از آنها برای خوب کردن حال دل هامان کافی است، همه و همه در ظاهر یک پیاده روی است، اما باطنش لبیک به ندای هل من ناصر سیدالشهداء(ع) است که طنین آن در گوش تاریخ پیچیده و علیرغم فاصله چهارده قرنی با زائران اربعین چه خوب شنیده می شود... .
و اینها همه در پرتوی عشق حسین(ع) است که عالم را با ندای هل من ناصر خود جمع کرده و به زمره مهدی یاوران پیوندشان می دهد.
کلمات کلیدی:
